RIK VAN VELZEN (1984)

Rik van Velzen is dan nog maar 35 jaar, toch is hij een ervaren militair die al geruime tijd de eretitel 'veteraan' mag dragen. Met zijn vrouw en kinderen woont hij in zijn geboorteplaats Harderwijk, terwijl zijn werkomgeving momenteel in legerplaats 't Harde is.

In 2005 begon hij zijn loopbaan bij defensie bij de K.M.S. in Weert. Na zijn opleiding op de Militaire School in Weert volgde hij zijn vaktechnische opleiding in Ede tot verbindelaar bij het onderdeel verbindingen.
Na zijn opleiding werd hij geplaats bij 2CISCOY van het Nederlands/Duitse legerkorps in Garderen.
In dit korps werken Nederlandse en Duitse militairen samen aan de verdediging van Europa en in wereldwijde missies.

In oktober 2006 volgde al snel de eerste uitzending naar Afghanistan, deze duurde tot februari 2007. Rik was werkzaam in een soort helpdesk functie en was hij vooral in het basiskamp actief.

In 2008 werd hij commandant SATCOM waarna hij in 2010 weer werd uitgezonden naar Afghanistan, deze keer naar Kandahar, nu als commandant van een lijngroep. De taak van deze groep was om in de omgeving van Kandahar kabels en leidingen te leggen waar dat nodig was. Daar hebben ze zo'n vier maanden gewerkt.

Toen hij terug kwam in Nederland (2011) ging hij over naar het onderdeel EOV, elektronische oorlogsvoering en in deze hoedanigheid ging hij in 2013 nogmaals naar Afghanistan, nu naar Kunduz. Het doel was om daar te luisteren en vijandige activiteiten in de regio te observeren.



In 2015 ging hij ter ondersteuning van een commando onderdeel als verbindingsspecialist mee naar Mali. Ook hier was het inwinnen van inlichtingen de belangrijkste taak.

In 2016 werd hij instructeur op de School Verbindingsdienst in Amersfoort, een soort vooropleiding voor MBO leerlingen die later voor defensie zouden kunnen kiezen. Deze studenten kregen hier basis militaire vaardigheden en verbinding gerelateerde zaken aangeleerd. Sinds begin oktober 2019 is Rik terug bij het onderdeel EOV in 't Harde.

Over het gevaar tijdens de missies is Rik nogal nuchter. 'Het is af en toe gevaarlijk, maar dat is logisch. Je weet het en je wordt er terdege op getraind. Hoewel je van te voren nooit weet hoe iemand zal reageren onder druk. Je weet het niet van jezelf en niet van anderen en soms levert dat onverwachtse reacties op, maar we zijn goed getraind en serieus bezig met onze werkzaamheden, taken en verantwoordelijkheden. De hele militaire opleiding is daarvan doordrongen. We doen waar we voor opgeleid zijn en waarvoor we getraind zijn. Veel zaken gaan dan toch zonder dat je steeds maar bij de risico's stil staat.'

'Ook als verbindelaar bekleed je functies waarbij je meer buiten de poort leeft dan erbinnen, dat heeft meer risico's, maar over het algemeen is het te doen. De missie in Mali was onder de vlag van de Verenigde Naties en dan is er ook een behoorlijke macht waarop je kunt terug vallen. Ik heb afwisselende missies gehad en het blijft toch bijzonder om te doen. Mijn echtgenote vindt het natuurlijk niet zo leuk, maar dat geldt voor de meeste vrouwen van militairen die op missie zijn. Voor de achterblijvers is misschien nog wel lastiger dan voor de militairen zelf.

'Ik probeer bewust met het thema 'veteraan' bezig te zijn. Het is belangrijk dat de jonge veteranen er actief mee bezig zijn, want er vallen steeds meer oudere veteranen weg. De jongere generatie moet hun taken langzamerhand gaan overnemen. Zelf zit ik in het estuur van de Veteranestichting en doe ik mee aan activiteiten als 'veteraan in de klas' het vertellen over onze ervaringen als uitgezonden militair in schoolklassen'.

Als we als Stichting Veteranendag activiteiten organiseren doen we dat overigens vaak met het hele gezin. We zijn al zoveel weg en activiteiten als veteranendag kun je op een positieve manier ook samen uitvoeren. Dat is voor iedereen leuker en gezelliger.


Over Afghanistan merkt Rik op dat het een zeer gecompliceerde wereld is, net als overigens Mali, Syrië en andere brandhaarden in de wereld. Het is een illusie om te denken dat we dat in een paar jaar even kunnen oplossen. Dat is iets van de lange adem. Maar voor veel inwoners van deze gebieden levert de Nederlandse inzet in elk geval verbetering op, ook al moet je na één stap vooruit soms weer twee stappen terug doen!